Şiir: Hayriye Ünal
Can Havli
Sonra sessizlik geldi candan çekilen canın acısı
Eti taşıyan her bedenden bulaşan
–dünya burda henüz büyük bir yerdir
Kıskançlığım için fazladır geniştir
Ne kadar büyüsem her yeri kaplayamam
Bir tetiğe bassam
Var üşüyenleri bir ısıtan –sen olma o- olmasan-
Her balığın bir tanrısı var –biri çekecektir ağdan
Bir iğne geçtiğinde damağa
Biri çektiğinde sudan
Biri yanındakine hafifçe dönüp
-üşüyor musun
Dediğinde
Başlayan
Büyük av mevsimi başladığında
Hızlanan kanın akışıdır
Tuzak çukurlardan çektiğimdir kendimi
Ustalıkla izledin ve yaklaştın
Bitti dedikleri zaman
Biri “Son” diye bağırdığında bir film koptuğunda
Bir kazma toprağa ilk vurduğunda
-ölüyü gömecekler Mehmet
Her ölü gömülecektir
Terminallerden otobüsler kalkıyor saat başları
Saatleri vursunlar mı
Objektife bakıyoruz beraber -tiktak
Yalnız yalnız koyuyor paketlere biz birer fidanı
Biz sadece güzel olanı
Biz ağzımızdan çıkanı
Füturla ismimiz içinde kımıldamadan
Durabildiğimiz için dik
Her birimiz
Ters yöne gittiğinde
Biri kalıyor gibi olacak –kural bu
Gider gibi olan gittiğinde de kalmıştır
-tiktak
Aşk
Bir ayrılma anında kaldırımda
Karşıya geçip hızla döndüğünde
Gitmemiş olandır
Şimdi
Kemiklerimi eziyor gece
Bunu söyleyebildim -hadi hayran kal cesaretime
Üşümemiz geçmeyecek biliyorum
hangi ruhun yongasıyız bulmadan
Sen, acı çektirmeden sona erdirebilen avı
Delirip delirip bir kucak çalı çırpıyı
Kucağıma bırakan -fetusum
Sönmesin o ateşi
diye harlayan
kimdi o, tanıyor muyuz onu -sen ve ben
Karşılıklı
Konuşuyor muyuz sahiden
İlk atılacak ağırlık, ağırdan alınan, her ağrının sebebi
Mideden başa doğru yükseldin
Varım işte sana varım –ben, ilk atılacak ağırlık
Baştan kalbe inecektin
Gerçek bir denize girmeden
Gerçek bir uykuya henüz dalmadan
Son uyanıklık anında –küçük bir evdesin –denize yakın
Bir kanama belirtisi –ve düştün!
Sonra sessizlik geldi candan çekilen canın acısı
