Ölülerin Arabası
Yavuz Altınışık
1911’de Münih’te bir dernek kokteylinde
Geceymiş, parlamentten bir mavi
Çöküvermiş Kandinsky’nin gözüne.
Moskova buz tutmuş, Lenin’in kalpağında kar
Ölüleri dikine mi ne gömüyorlarmış Paris’te?
Üstelik veremden kalıyorken sınıflarda çocuklar.
Ekran karıncalanıyormuş rahmi deşilirken tarihin
Çağcıl bir put kaşıntısı geçiyormuş
Ağzı kursağına fit kahkahayla birlikte,
Sokaklar geçiyormuş üstümüzden
Tanrılar, tasarılar
Banılırken bilmişliğin baldırları dilimize.
Çünkü mutsuzluktan geberiyormuşuz
Aşk diye koynumuza aldığımız yoksulluğun
Davulları çatlıyormuş gündelik yazgımızdan,
Şık giyimli vur emrine amade
Fotoğraflar çektirip ekrana koyuyormuşuz
Başkasının neşesi sızsın diye yarıklarımızdan.
Kim sahip çıkar önden yırtılan bir gömleğe?
Bir çarpıklık arar herkes o şaşılık çıkmazında
Gök oynatılır yerinden, kan değil, kanat değil
Ar diye astarlanan tülbentlerin
Yayılışı kalır avlumuzda belki de.
